حتما شما هم در تلویزیون دیده اید که با مردم مصاحبه می شود که چرا ما به شهدا مدیونیم و شهدا چرا خود را فدا کرده اند؟ اکثرا هم جواب می دهند که شهدا رفتند تا ما راحت زندگی کنیم.
ما اگر فقط می خواستیم راحت زندگی کنیم که که نیاز به شهید نبود. مگر در امریکا و فرانسه و کویت و ... مردم راحت زندگی نمی کنند؟
پاسخ دهنده اگرهم خیلی برای شهدا ارزش قائل شود می گوید که شهدا برای دفاع از این آب و خاک رفتند و شهید شدند. در یک فیلم تولید سیمای جمهوری اسلامی هم دقیقا روی همین نکته تاکید می کرد.
چرا این قدر ارزش شهدا را پایین می آوریم؟ غرور ملی خوب است اما اگر تنها دلیل باشد ما با ویتنامی ها و ژاپنی ها چه تفاوتی داریم؟ پس دین ما چه میشود؟ پس خدا و پیغمبر کجای قضیه اند؟ آیا این همه فداکاری و ایثار و شتاب برای شهادت به خاطر قطعه ای خاک بود؟
متاسفانه ما به شهدا ظلم می کنیم. کمتر کسی در این زمان میگوید که شهدا عاشق بوده اند. عشق را از ایشان باید آموخت. ایشان اسوه های زندگی ما هستند.
شهدا راه را شناختند و رفتند و خواستند که جامعه ما حداقل نمونه ای کوچک مدینه فاضله باشد. آیا ما به خواسته ایشان عمل می کنیم؟ آیا در جامعه ما کلاه برداری و دزدی و قتل و حرام خوری و ربا و... کم دیده میشود؟
بعضی وقت ها برخی مسئولین را میبینم که به راحتی به مردم دروغ می گویند و آبروی رقبای خود را می ریزند. پس خون شهدا برای چه بود؟ که حکومت ما اسلامی شود؟ مگر این همه سختی برای تحقق عدالت نبود؟
در آخر شعری از مرحوم دکتر قیصر امین پور:
ما که این همه برای عشق / آه وناله ی دروغ می کنیم / راستی چرا / در رثای عاشقان که بی دریغ / خون خویش را نثار عشق می کنند / از نثار یک دریغ هم / دریغ می کنیم؟
